Lele Pons

ماه مِی ماه سلامت روانه. له له پونز رو خیلی وقته میشناختم ولی در واقع نمیشناختم، یعنی تو این پیجای سرگرمی اینستا کلیپای کوتاهی ازش با زیرنویس فارسی دیده بودم ولی نمیدونستم شخصی که تو کلیپه له له ست تا اینکه چند روز پیش پیج اینستاش رو تصادفی پیدا کردم؛ با کلیپاش قهقه زدم، بعضیاش رو چند بار دیدم و به شادی و روحیه ی خوبش غبطه خوردم. فهمیدم یه هفته ای میشه که یه مستند راجع به زندگیش منتشر کرده و از قسمتهای تاریک داره زندگیش حرف میزنه.

 

 

خُب امروز که بعد از دو ماه دوباه تونستم از یوتیوب عزیزم استفاده کنم رفتم اپیزود اول The secret life of Lele Pons رو دیدم. تحسین برانگیزه که چطور له له با وجود اینکه با OCD و افسردگی دست و پنجه نرم میکنه اینقدر قویه. قبلاً راجع به OCD خونده بودم ولی نمیدونستم در این حد اذیت کنندست. عاشقش شدم وقتی فهمیدم با وجود این همه سختی بازم داره میخنده و میخندونه.

 

وقتی افسرده بودم و نوسانات خلقی داشتم، اونموقع ها که هنوز دارو میخوردم؛ یه رایتینگ راجع به لیتیم کربنات* نوشته بودم و خیلی هم دوستش داشتم و هنوزم دوستش دارم. یادمه وقتی راجع بهش به دوستم گفتم؛ گفت مگه نمیدونی نباید راجع به همیچین چیزی حرف بزنی؟! فردا مردم حرف در میارن که دیوونست؟! یه بار دیگه هم یکی دیگه از دوستام کلی سرزنشم کرد که نباید با هیچکس راجع به افسردگی و مراجعه به روانپزشک حرف بزنی!! حتی سرما هم میخوری نباید وقتی میری دکتر به بقیه بگی چه برسه به افسردگی! ساده بخوام بگم ازم میخواستن همه چی رو بریزم تو خودم تا لحظه ای که منفجر بشم. ولی من اشتباهی تو حرف زدن نمی دیدم؛ خیلی حرف زدم، به خیلی ها مشاور معرفی کردم، تجربیاتم رو میگفتم.. اونا هم شروع میکردن حرف میزدن از حال بدشون، از اینکه کمک میخوان ولی احساس میکنن روانپزشک، روانشناس و... هیچ کمکی نمیتونه بکنه، که فایده نداره. حرف زدن کار رو واسه من راحت میکرد و واسه اونها هم همینطور. 

 

خیلی جاها میشنوم یا میخونم یه سری افراد با اطمینان کامل میگن که مشاوره و دارو هیچ فایده ای نداره. آیا اینها تا حالا با خودشون فکر کردن که این حرفشون چقدر میتونه درمان یه آدمی رو که کمک احتیاج داره به تعویق بندازه؟! یا آدمی که داره پروسه ی درمانش رو طی میکنه دلسرد کنه؟

در مورد شخص من که تقریباً همه ی دوستام بسیج شده بودن که بگن داروهات رو بریز دور. دیگه مصرف نکن. خدا رو هزار مرتبه شکر که به حرفشون گوش ندادم. درسته دارو اذیت میکنه ولی در نهایت ارزشش رو داره. از خوشحالی که هیچکی نمیاد دارو بخوره، میخوره؟!

 

خوشحالم که له له داره خوب با بیماریش کنار میاد، خوشحالم که داره علاقه ی اصلیش یعنی خوانندگی رو دنبال میکنه. خوشحالم که داره حرف زدن راجع به بیماری های روان رو راحت میکنه همینطور سلینا گومز که از دوقطبی بودنش حرف میزنه. خوشحالم که اینقدر قوی و با اعتماد به نفسن. و خیلی خوشحال ترم که خواننده ی مورد علاقه ی من و له له یه نفره :*

 

 

کلی بخوام بگم: دلیلی برای پنهان کردنش نمی بینم. باید راجع بهش حرف زد. باید تابوش شکسته شه. اینجوری برامون راحت تر میشه. له له جان ممنون که اینقدر مقاوم و درخشانی، بوس رو لپات :*

 

* لیتیم کربنات دارویی بود که برای تنظیم خلقم یه مدت مصرف میکردم و واقعا نمیدونم اگه نبود تا الان چی سرم اومده بود.