مصاحبه ای با آقای هوتن شکیبا هست که داخلش داره تعریف میکنه که یه زمانی وقتی باید تصمیم می گرفته که بین تجربی و هنر یکی رو انتخاب کنه پدرش بهش گفته: برو تو رشته ای بیکار شو که بهش علاقه داری!
همیشه دنبال علاقه رفتن تو ذهن من مشبه بوده به با دم شیر بازی کردن. آدمایی که سراغ علاقشون میرفتن رو میدیدم و میگفتم بابا دمشون گرم! چه دل و جرئتی!! (جراتی؟) فکر نمیکردم یه زمانی خودم بشم اونی که با دم شیر داره پاپیون درست میکنه =)
با خودم میگم یعنی کار خوبی کردم؟ تو همین فکرا غرقم که رافائل میگه معنی عنوان کتاب میشه پیسکو به معنی پرنده!! دنیای داستان رو تو ذهنم شبیه سازی میکنم، منتظر و مشتاقم که بدونم ته قصه ی پلی کارپو چی میشه..! سراغ نا معلوم ها رفتن... :) سفر من جالب تره یا پلی کارپو؟
جایی خوندم که وقتی میتونیم بگیم با سوگمون کنار اومدیم که زندگی قبلیمون معنی خودش رو از دست داده باشه و زندگی جدیدمون برامون با معنا شده باشه. آرزوی قبلیم هنوز برام معنی داره و زندگی جدیدم معنی دار نشده برام، عجیبه!