روزهای ساکتی رو میگذرونم، دارم تمرین میکنم از خودم مراقبت کنم حتی اگه شده با ترک کردن گروهی که مطالب بحث شده درونش مضطربم میکنه، یک نه گفتن ساده به کاری که رغبتی نسبت بهش ندارم یا انجام دادنش از توانم فراتره یا تلاش برای کنترل خشمم نسبت به خودم وقتی که کارهایی که باید انجام میدادم روانجام ندادم.
گاهی هم از بیکاری زیاد ذهنم بیراهه میره و یاد سوتی هایی که دادم میفتم و کلی شرمنده میشم و ناخودآگاه زیرلب به خودم میگم بِچ. بعدش هم شروع میکنم به مواخذه ی مغزم که آخه چه لزومی داشت فلان حرف رو بزنی؟! فقط آرزو میکنم که آدمای اون جمع تا الان هیچی یادشون نمونده باشه!
گاهی اوقات هم یاد آدمایی که بهشون عمدی یا غیرعمدی آسیب رسوندم میفتم و میگم یعنی منو بخشیدن بدون اینکه ازشون معذرت خواهی کرده باشم؟ و برام سوال میشه که کاری که که کردم یا حرفی که زدم تا کجا جذام روانشون شده و اذیتشون کرده؟ بعضی وقتا نمیشه معذرت خواهی کرد.. واقعا نمیشه! یا خیلی دیر شده یا دیگه انقدر بیشعوری رو به حد اعلی رسونده بودم که خودمم روم نمیشه برم بگم بابت فلان روز و فلان حرف عذر میخوام.
از نظر شخصیتی هم متوجه شدم یه مقداری محافظه کار شدم، قبلاً این ویژگی رو نداشتم و نمیدونم خوبه یا بد! من هنوز دارم یاد میگیرم، راجع به خودم، راجع به خانواده و دوستام و راجع به جامعه. بعضی وقت ها تفکراتی که باهاشون مواجه میشم اعصابم رو بهم میریزه و میگم چطور ممکنه یه آدم همچین طرز فکری داشته باشه؟ ولی خب بهتره بپذیرم تو جامعه همه جور آدم و همه جور تفکری پیدا میشه حتی اگه خوشایند من نباشه و من بهتره خودم رو به آدم هایی که باهاشون راحت ترم نزدیک نگه دارم و قاطی دراما نکنم خودم رو.
تعداد دوستای حال حاضرم هم اگه تخمین بزنم به صفر تا رسیده. فکر میکنم تا چند ماه آینده آماده ی پذیرش آدمای جدید تو زندگیم باشم ولی فعلاً کلی زمان لازم دارم تا دوستی های قبلیم رو هضم کنم. خدایا چند تا از آدم خوبات رو برام سوا کن؛ من هم تمرین میکنم برای آدم های جدیدی که خواهند آمد حامی باشم و صادق باشم باهاشون. تا خود آدم سعی نکنه برای بقیه دوست خوبی باشه دوست خوبی پیدا نمیکنه. این جمله ی آخر رو تو یه فیلم هندی شنیده بودم قبلاً :)
جدیدن یه پادکست سرگرم کننده هم پیدا کردم اسمش Doin' The Devil's Tango هست. گویندش خیلی بامزست :))
عنوان از آهنگ Still learning از Halsey.